Hierbij wil je de realiteit liever niet onder ogen zien. Dit is eigenlijk een natuurlijke vorm van zelfbescherming. In principe laten we niet meer binnen dan dat we aankunnen, waarbij het dus voor kan komen dat je bepaalde informatie simpelweg niet binnenlaat. Pas later laat je bepaalde emoties in je eigen tempo toe.

Als eenmaal tot iemand is doorgedrongen wat er daadwerkelijk gebeurd is, ontstaat er vaak een bepaalde boosheid. Want waarom overkomt jou dit? Waar heb je dit aan verdiend? De boosheid kan zich richten op diverse mensen. In deze fase kan er veel onbegrip zijn vanuit de omgeving, omdat deze boosheid op hen onredelijk over kan komen. Als iemand doorheeft dat boosheid en protest niet helpen kan men doelstellingen gaan bepalen of beloftes doen. Je belooft bijvoorbeeld iets te doen als je daar iets voor terug krijgt. Je gaat door een achtbaan van emoties met vaak als drijfveer de hoop op herstel.

Wanneer iemand na verloop van tijd ontdekt dat ontkennen, boosheid en het gevecht aangaan niet helpen, volgt vaak teleurstelling of zelfs een depressie. Als de realiteit is doorgedrongen, zal de realiteit op een gegeven moment ook geaccepteerd moeten worden. Gevoelens als verdriet, spijt, angst, onzekerheid en schuld kunnen hierbij de overhand nemen. In een periode als deze kan het heel moeilijk zijn om de persoon nog te bereiken. Iemand voelt zich machteloos en sluit zich vaak af voor contact.

Hier gaat in de meeste gevallen een behoorlijke tijd aan vooraf. Je doet onderzoek naar nieuwe mogelijkheden en gaat daarmee richting acceptatie. Er komt berusting en je zal de situatie los kunnen laten. Je kunt verder gaan.